Ο Μάιος είναι η καλύτερη στιγμή της φράουλας και ο μαναδικος μήνας που την καταναλώνω σε μεγάλες ποσότητες, δοκιμάζοντας διάφορα .. Αρχές Ιουνίου και περί τα τέλη Μαΐου είναι η εποχή για να τις κάνω μαρμελάδα.Τώρα όμως που είναι ιδανικά ζουμερές και γλυκιές μου αρέσουν πιο πολύ από όλα φρέσκιες μέσα σε διάφορες τύπου κρέμες. Η αγαπημένη μου γεύση είναι να τις ανακατεύω απλά με σαντιγί κι αν υπάρχει πρόχειρο να τους ρίχνω καβουρντισμένο αμυγδαλο.
Μόνο με 3 υλικά!ΥΛΙΚΑ 230 γρ μπισκότα τύπου oreo με βανίλια (1 πακέτο) 1 κ γλυκού μπέικιν 200 γρ κρέμα καρύδας Επάλειψη :Νηστισιμη πραλινα φουντουκιού Κρέμα αμυγδάλου και φιλέ αμυγδάλου (προαιρετικά) Θρυματιζουμε στο μουλτι τα μπισκότα Σε μπολ τα ανακατεύουμε με σπάτουλα με το μπέικιν και την κρέμα καρύδας. Στρώνουμε με αντικολλητικο χαρτί μια μικρή μακρόστενη φόρμα κέικ και στρώνουμε το μιγμα.
Yλικά 1 κοτόπουλο ολόκληρο μουστάρδα αλάτι πιπέρι ρίγανη 1 λεμόνι το χυμόΠουρέςΠατάτες 2 κουταλιές σούπας βούτυρο γάλα φρέσκο αλάτι ελάχιστο 1 κύβο λαχανικώνΕκτέλεσηΠλένουμε καλά το κοτόπουλο το βάζουμε στην γάστρα [καλό είναι αν η γάστρα μας έχει σχάρα να το ακουμπήσουμε επάνω όταν το ετοιμάσουμε για να στραγγίζουν τα περιττά λίπη ] Ρίχνουμε επάνω στο κοτόπουλο την μουστάρδα ,το λεμόνι ,το αλατοπίπερο,την ρίγανη και το τρίβουμε καλά να πάνε παντού τα υλικά μας . Το τοποθετούμε πάνω στην σχάρα κλείνουμε την γάστρα και το ψήνουμε περίπου 1 ώρα [το κοιτάμε ] να δούμε μ ενα πηρούνι ότι έχει ψηθεί καλά και να έχει ροδίσει.Πουρές.Πλένουμε τις πατάτες χωρίς να τις καθαρίσουμε και τις βράζουμε .
Αγαπημένοι μου μπλογκοφίλοι, πήρα το κυριακάτικο κουτάλι μου, πακετάρισα τα κατσαρολικά μου και, μετά από μια ομολογουμένως χρονοβόρα μετακόμιση, εγκαταστάθηκα στο νέο μου σπιτικό. Θα χαρώ να σας δω απο κοντά και να σας κεράσω γλυκά κεκάκια γεμιστά με νουτέλα για το καλωσόρισμα
Τραγανές κοτομπουκιές φούρνου και πατάτες σαν τηγανητές Αν ήμουν γέννημα θρέμμα Αγγλίδα (με τα «Χάου ντου γιου ντου» μου και την λονδρέζικη αξάντ μου), θα έμενα σε κάποιο διαμερισματάκι κοντά στο Hyde Park. Έτσι, κάθε πρωί που θα πήγαινα στη δουλειά μου αλλά και κάθε απόγευμα που θα επέστρεφα από αυτή, θα είχα την ευκαιρία να περιδιαβαίνω (ως άλλη Λόρα στο Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι) τους κήπους του πάρκου και να χαλαρώνω αγναντεύοντας το πράσινο (και τους τουρίστες που λιάζονται σε οριζόνται στάση)… Από την άλλη, αν είχα την τύχη να γεννηθώ στη Βενετία, θα απολάμβανα τη διαδρομή από και προς το γραφείο σουλατσάροντας στα κανάλια.